Reactie familie

[Nightynight]

Hoe reageren/reageerden jullie familieleden, vooral de mama, bij je coming out? Bij mij thuis zouden ze het nooit aanvaarden als ik moest zeggen dat ik op vrouwen val of er wel eens gevoelens voor heb. En ik begin steeds meer het idee te krijgen dat het soms beter is om “in de kast” te blijven, en tot op een zekere hoogte je zin te doen, dan helemaal uit de kast te komen. Het aan iedereen beginnen vertellen biedt toch geen garantie op een serieuze relatie of partner. En het kan uw ouders ook kwetsen, terwijl je misschien weinig actiefs met je geaardheid doet. Is het een goed idee om pas uit de kast te komen als je ertoe wordt gedwongen bv. door iemand te leren kennen en het wordt serieus? Iemand hier ervaring met zo’n situatie?

Nog ter info: ik ben al van de iets oudere “garde” onder de mensheid in my late 20’s. Het is wellicht ook bizar om nu nog te outen, terwijl ik vroeger niets heb gezegd?

[Nightynight]

Ik plan een coming out op m'n 35ste verjaardag ... goed idee?

[mei_meisje]

Beter laat dan nooit zeg ik altijd. Outten is van alle leeftijden hoor

[Nightynight]

Beter laat dan nooit zeg ik altijd. Outten is van alle leeftijden hoor

Merci voor het advies. Ik kan er voorlopig nog wel mee lachen, hoor. Of liever, na al die tijd...

[druifke]

ikzelf was 26 toen ik mijn ouders vertelde dat ik op meisjes viel, een schok omdat ik ervoor al 6j in een ongelukkige relatie zat met een jongen omdat ik het niet durfde te vertellen. eens ze het wisten hebben ze een moeilijke periode doorgemaakt (en vooral wat de buren, familie,.. ging zeggen)
na een weekje hun de tijd te geven hebben ze er geen probleem van gemaakt en als ze je graag zien dan komt dit allemaal in orde, hoe oud je bent voor je je out dat maakt niet uit, zolang je maar gelukkig ben t;)

[Nightynight]

hoe oud je bent voor je je out dat maakt niet uit, zolang je maar gelukkig ben t;)

Dat denk ik ook. Ik herinner me nu ook dat ik me zo'n 2 jaar geleden wel heb geout tov mijn moeder. Die had het toen aan m'n vader verteld, waarna ze beiden op m'n kamer met me kwamen "praten". God, het werd toen allemaal zo snel in de doofpot gestopt dat ik het al bijna was vergeten!
Kort samengevat kwamen ze me vertellen dat het een bevlieging was, niet serieus, dat ik er wel overeen zou groeien jade jade jade ... Er was gewoon géén kans dat ze het ooit zouden accepteren. Ik ben er daarna nog een paar keer over begonnen maar werd gewoon genegeerd of het werden van die discussies "tot in het oneindige": vermoeiend en inconstructief.
Mijn leven ging natuurlijk ook verder en ik begon me inderdaad te concentreren op nog zaken die me gelukkig maakten oftewel waarbij ik me goed voelde.

En nu, 2 jaar later, heb ik zelfs geen harde gevoelens tov mijn ouders. Ergens begin ik zelfs te denken dat ze gelijk hebben. Uiteindelijk is zowat alles "een bevlieging" in het leven en hetgeen je doet met bevliegingen bepaalt de directie van uw leven. Al bij al heeft het vrijgezellenleven ook wel zo z'n voordelen. I'm happy now, en we zullen inderdaad zien wat de toekomst brengt.