Het is maar een beetje hersen gekraak, ik zou het leuk vinden als jullie mee kraken, ik sta open voor ieders mening
Volgens mijn theorie is iedereen biseksueel. Iedereen zou wat voor beide geslachten kunnen voelen, maar de een wat meer voor het eene geslacht dan het ander of voor beide ongeveer evenveel.
Je zou het in percentage's kunnen uitdrukken, ik zelf hang niet graag ergens een labbeltje aan met 'homo' of 'lesbi' alleen horen mensen dat wel graag. Het is gewoon menseigen om mensen in hokjes te plaatsen en er een naam aan te bevestigen.
Het in percentages uitdrukken is uiteraad een ruwe schatting. En de wat ik met de percentage's probeer uit te drukken is wat genetisch bepaald is.
Ik begin even met mijzelf als voorbeeld:
Zelf denk ik dat ik me 90% tot meiden aangetrokken voel en 10% tot jongens, ik noem mijzelf als daarom gevraagd wordt 'lesbisch'
Mijn vriendin schat ik in als 75% meiden, 25% jongens. Maar dat is moeilijk in te schatten voor een ander.
Zo zullen er ook een hoop mensen zijn met totaal andere percentages. Wat je er zelf mee doet of in hoeverre je het door hebt is aan jezelf. Je kunt bijvoorbeeld in een streng gelovig gezin zijn opgegroeit en daardoor het gevoel voor het zelfde geslacht totaal uitsluiten, je kunt het negeren, het niet willen zien en het daarom ook niet zien. Hetzelfde gelt voor mensen die hunzelf om wat voor reden dan ook wijs maken dat op hetzelfde geslacht vallen niet normaal is. Of als je maar een klein percentage tot ongeveer 15% op hetzelfde geslacht valt is er een grote kans dat je het zelf niet eens door hebt maar er wel open voor staat. Maar ook andersom, als je vanaf ongeveer 60% op hetzelfde geslacht valt kun je het niet negeren, je lichaam zal je hoe dan ook laten weten dat jij ook op hetzelfde geslacht valt. Vanaf 80/85% zul je zelfs hoogswaarschijnlijk zeer ongelukkig worden als je dat gevoel negeert en je leven gaat delen met een persoon van het andere geslacht.
Waarom deze theorie?
Om me heen merk ik als ik erover praat of er over lees dat er meisjes zijn die zichzelf hetero noemen maar vertelde mij wel dat zij best wel eens naar andere meiden kijken, er zelfs mee zoude willen flirten en zoenen maar tot daar en niet verder.
Ook weet ik zat mensen aan te wijzen die zichzelf echt totaal lesbisch noemen en nooit meer voor een jongen zullen voelen dan sterke vriendschap.
Er zijn jongens die zichzelf als hetero zien maar wel fantasien hebben over seks met een jongen of meiden die zichzelf biseksueel noemen en echt niet weten voor welk geslacht ze nou meer voelen. De een wilt alleen seks met hetzelfde of juist het andere geslacht en de ander wil meer dan dat.
Waar is de grens? Wanneer noem je dan iemand, homo, lesbisch of biseksueel?
Het verklaard - vind ik zelf- ook hoe het komt dat er mensen zijn die getrouwd zijn met het andere geslacht maar bijvoorbeeld pas rond hun 30e erachter komen dat ze zich veel prettiger voelen met iemand van hetzelfde geslacht.
En ook waarom je steeds meer hoort dat het wel lijkt of er meer mensen holebi's 'worden' (zijn dus) omdat als je je bijvoorbeeld 60% tot hetzelfde geslacht aangetrokken voelt je het nog redelijk verborgen kunt houden omdat je je er bijvoorbeeld voor schaamt, het is niet 'normaal' etc. maar omdat er voor zover ik merk in bijvoorbeeld nederland er steeds meer open over gesproken wordt er meer mensen er voor uit komen en er sowieso over na gaan denken lijkt het meer te worden.
Is het normaal? Hoe is het onstaan?
Je gevoel zegt het je, het overkomt je. En ik geloof dat het genetisch bepaald is. Zo ben je, klaar. Ik vind dat normaal.
Maar of dat altijd zo geweest is? Dat denk ik niet. Het is volgens mij ooit begonnen met een mutatie, een 'fout' in de genen. Een recersief gen die soms in meer of mindere maten tot uiting komt. Je zou het als het in grote maten tot uiting komt ook een afwijking of handicap kunnen noemen. Net als bijvoorbeeld dislectie, veel mensen hebben dislectie, sommige een klein beetje en ondervinden er niet erg veel problemen mee, er zijn er ook die het zo weinig hebben dat ze er geen onderzoek voor laten doen en het daardoor niet eens in de gaten hebben. Maar er zijn ook mensen met dislectie in ernstige maten dat ze het voor hun omstanders meestal niet verborgen kunnen houden en er last van ondervinden. Ook dat is genetisch bepaald en is een afwijking.
En dat vind ik dus ook met in hoge percentage op hetzelfde geslacht vallen.
Of je er problemen mee ondervindt is meer aan jezelf, hoe je zelf er tegenop kijkt maar ook vooral andere (waardoor je erzelf problemen mee kan ondervinden). Er zijn nou eenmaal veel mensen die iets 'raars' iets 'afwijkends' als slecht, als evil ervaren. Die mensen zijn gewoon kortzichtig en leven in een eigen wereldje, ze willen het niet zien.. ieder zijn of haar eigen afwijkingen
Er zijn zo vreselijk veel mensen die er over in zitten met 'Ben ik nou lesbisch of bi seksueel?' of 'hetero of bi?' Wat maakt dat nou uit? Als je wat voor een bepaald persoon voelt, er lekker voor gaan, volg je gevoel, zorg dat je gelukkig wordt, daar leef je voor, toch?
uw theorie begon al met onzin (voor mij toch) SOOOOOOoowww...
voor de hele lange tekst 
, ik hoop dat er nog enkele dit willen lezen 
). Dat kan ook verklaren waarom sommige mensen pas als ze rond de dertig zijn, beginnen te ontdekken dat ze holebi zijn.
